KOSTA HADŽI PREMINUO NA DANAŠNJI DAN: Čitav život posvetio svojoj „staroj dami“

Jedan od osnivača, a kasnije i prvi trener, tehnički direktor i predsednik FK Vojvodina čitav svoj život posvetio je svojoj „staroj dami“. 

Još kao 16-godišnjak, zajedno sa svojim školskim drugovima, učestvovao je u osnivanju FK Vojvodina i praktično istog momenta bio je imenovan za tehničkog direktora kluba, što je obavljao do 1935. godine. Ali, istovremeno je u svojoj Vojvodini u prvim godinama postojanja obavljao i po dve funkcije. Od 1924. do 1926. bio je prvi trener u istoriji Vojvodine, da bi od 1927. do 1935. godine vršio i dužnost predsednika kluba.

U svojoj bogatoj biografiji, kasnije je imao izuzetnu ulogu u jugoslovenskom fudbalu u periodu pre Drugog svetskog rata, a kao generalni sekretar Jugoslovenskog nogometnog saveza (JNS), te je bio i član Upravnog odbora Matice srpske, zatim dugogodišnji predsednik Nadzornog odbora "Društva za Srpsko narodno pozorište" i član Patronata Velike srpske pravoslavne gimnazije (današnje gimnazije "Jovan Jovanović Zmaj").

Kao veliki rodoljub, tokom Drugog svetskog rata je pružao pomoć srpskim zatočenicima u mađarskom logoru “Šarvar”, zbog čega je nakon rata dobio nadimak “Šarvarski otac”. Uz pomoć svog prijatelja vladike bačkog Irineja Ćirića, u Novom Sadu je organizovao pomoć za oko 3.000 dece i oko 800 odraslih, koji su po domaćinstvima i improvizovanim bolnicama potražili spas od fašista.

Bio je vrlo privržen Srpskoj pravoslavnoj crkvi i u više navrata je pomagao eparhiji Bačkoj, a posle Drugog svetskog rata, postao je sekretar Anketne komisije za uvrđivanje zločina i nedela okupatora i njihovih pomagača u Vojvodini.

Kostu Hadžija možda je najbolje opisao istoričar advokature Milorad Boltić:

“Nacionalni revolucionar (u mladosti), sportista i sportski radnik (do kraja života), kulturni poslenik (kada su i prilike iziskivale), politički prvak (opozicioni), socijalni radnik (za vreme rata) i uglednik advokatskih organizacija (posle rata)”. 

Svoju Vojvodinu nikada nije napuštao i dočekao je to da njegov klub 1966. godine po prvi put u istoriji postane šampion Jugoslavije. Preminuo je šestog oktobra 1971. godine i sahranjen je na Almaškom groblju u Novom Sadu, a od 2014. godine, u njegovu čast, ispred stadiona „Karađorđe“ nalazi se njegov spomenik.